سرسره

دختر قشنگ مامان چند روز پیش واست سر سره خریدم چون دیدم خیلی مشتاقی و کنجکاو و این وسیله از نظر حرکتی خیلی مناسب سنته  من خیلی اسباب بازی تو اتاقت نذاشتم و با توجه به مراحل رشد و نیازت هر دفعه یک چیزی میخرم بنا به دلایلی که خودم بهش معتقدم. میخوام بیشتر خلاق بار بیای واسه همین اکثر اسباب بازیهات فکریه و از وسایل ساده خونه استفاده میکنیم  بیشترین هزینه رو روی کتاب میکنم . در ادامه سخنان استاد محمود سلطانی رو بخونید که واقعا اموزنده است

 ما معتقدیم که بازی تمرین زندگی است به تبع اسباب بازی هم که ابزار بازی است، ابزار تمرین زندگی نیز هست. بازی هایی وجود دارد که ما به آن ها بازی های تقلیدی – تخیلی و یا بازی های نمادین می گوییم. در این بازی ها بچه ها زندگی را بازی و تمرین می کنند و بیشترین بازی بچه ها از این دسته است. و بیشترین نیاز اسباب بازی بچه ها در این گونه بازی ها است، مامان بازی، خاله بازی، پلیس بازی و غیره که بچه ها در این بازی ها زندگی را تمرین می کنند. متأسفانه مجلل ترین اسباب بازی ها مربوط به این حیطه می شود؛ اسباب بازی هایی که گران قیمت هستند و بچه ها نیز یاد می گیرند که با وسایل گران قیمت بازی کنند و اصلاً کم کم بچه ها یاد می گیرند که با اسباب بازی ها بازی نکنند و فقط آن ها را داشته باشند؛ چون این طور به بچه ها القاء می شود که: « میدونی این اسباب بازی چقدر گرونه؟ میدونی این رو خاله از خارج آورده! هیچ کس از این اسباب بازی نداره، همه رو بذار توی ویترین و دربش رو ببند!!!!! بیرون نیار اون جا بمونه تا نشکنه» چند نفر از ما یکی از این ویترین ها برای اسباب بازی های گران قیمت داریم؟ نتیجه ی این کارکه با این ها اسباب بازی ها بازی نکن و فقط نگاهشان کن در زندگی بزرگ سالی مان متجلی می شود. زمانی که همه چیز در منزلمان داریم ولی روی همه ی آن ها یک ملحفه کشیده شده! و همه ی ظروف خوب در ویترین خاک می خورد! ما کلی وسایل داریم ولی از آن ها استفاده نمی بریم. بچه ها باید اسبابازی هایشان را مستهلک کنند. ما حتی خجالت می کشیم که اسباب بازی پلاستیکی ارزان برای بچه هامون بخریم. در صورتی که باید برای بچه اسباب بازی ساده بخریم. سادگی و قناعت دو مسئله ای است که در مورد اسباب بازی نیز صدق می کنند. سادگی در اسباب بازی ها. چرا برای بچه ها اسباب بازی ارزان قیمت نمی خرید؟ بچه ها باید با اسباب بازی هایشان بازی کنند و آن ها را مستهلک کنند و بعد عوض کنند تا یاد بگیرند که «اثاث زندگی در خدمت من هستند، من در خدمت اثاثیه نیستم.» اما ما بچه ها را طوری بار می آوریم که آن ها در خدمت اسباب بازی هایشان قرار می گیرند یکی از دلایلش هم همان « نظم» جزو آن چهار عامل معروف (نظم، آموزش، نظافت، تربیت) است که همیشه بازگو کرده ام. «همه چیز را نگهدار خراب نشه» خیلی هم با افتخار این حالت را به بچه ها امر می کنیم. دائم به بچه ها تلقین می کنیم که دست نزن و خراب نکن، فقط داشته باش و بچه ها هم یاد می گیرند که چیزی را مستهلک نکنند و فقط داشته باشند؛ و این قضیه وقتی به قضیه ی تفکیک اتاق ها می پیوندد، حالا کودک یک اتاق دارد پر از اسباب بازی! مسلمه که کسی را به اتاقش راه نخواهد داد و مسلمه که با کسی شریک نخواهد شد چون مالکیت را به او آموخته ایم نه امانت را. همه ی این ها مال منه، این اتاق هم مال منه، همین حالت با کودک می آید تا در بزرگسالی در یک شکل موجهی عرضه می شود و آرامش زندگی را می گیرد.

بچه ها باید با حداقل اسباب بازی مغازه ای بازی کنند. بازی یک علم و فن و هنر است و اسباب بازی ابزار بازی است. اسباب بازی را به جای بازی جایگزین نکنید. من گاهی می بینم که پدر و مادرها شنیده اند که بازی خیلی خوب است و فوری می روند یک پاکت اسباب بازی می خرند و اتاق کودک را مملو می کنند از اسباب بازی و بعد هم اذعان می کنند که: این همه اسباب بازی براش خریدیم ولی اصلاً بازی نمی کنه! خوب معلومه برای این که این بچه بازی بلد نیست. اسباب بازی که بازی نمیشه مگه اثاث خانه اسمش زندگی است.

کودک و تفکر اقتصادی ( کودک متعادل) بخشی از سخنان استاد محمود سلطانی