هیس

 دیشب تونستم بعد از چند وقت فیلم ببینم خیلی مشتاق بودم که فیلم هیس دخترها فریاد نمیزنند رو ببینم که بالاخره دیشب این توفیق نصیبم شد ولی خیلی روحمو آزار داد شاید اولین فیلمی بود که باعث شد گریه کنم نه واسه صحنه های غم انگیزش بلکه واسه مظلومیت جنس دختر بی کس بودن دختر اسیب پذیر بودن دختر . به فیلم که نگاه میکردم یادم می افتاد که من هم دختر دارم من هم یک جنس اسیب پذیر دارم  و این چه قدر وظیفه منو سنگین میکنه به یاد مادرانی افتادم که شاید با دیدن این فیلم خاطرات تلخی تو ذهنشون تداعی بشه و قلبشونو به درد بیاره ... چه قدر سخته مادر باشی و درد فرزندتو ببینی و نتونی کاری کنی فقط خودتو سرزش کنی که ای کاش کمی فقط کمی حواسم جمع بود . بهتون پیشنهاد میکنم اگر تا به حال به خاطر مشغله مادری شایدم کاری نتونستید این فیلمو ببینید حتما یه وقت بزارید و سی دیشو بخرید . تلنگری هست به مادرانی که فقط یه لحظه غفلت و اعتماد داغ سنگینی رو دل نه تنها فرزندشون بلکه خودشون میزاره. یادمون نره ما در قبال فرزندامون به خصوص دخترانمون وظیفه خیلی سنگینی داریم شاید خیلیها این فیلمو دیده باشن چون چند ماه پیش اکران شد و الانم که سی دی هاش در اومده ولی مطمعنم که خیلی تاثیر گذاره. مادرانی که هنوز موفق به دبدن فیلم نشدید حتما ببینید چون به یادمون میاره مادر فقط در اغوش کشیدن و بوسیدن نیست مادر باید به بغض در گلوی دخترش که بی صداست خوب گوش کنه و به پاره تنش یاد بده هر جا که مورد ازار چه روحی چه جسمی قرار گرفت فریاد بزنه از اعماق دلش فریاد بزنه .دختر باید تنهایی شو بی کسی شو با مادر و پدرش فریاد بزنه تا صداهاشون در هم امیخته بشه و به گوش عالم برسه .